Drie op een rij

Voor de derde keer deze maand zit ik op zaterdag in de Universiteitsbibliotheek te studeren. En heb eigenlijk voor de derde week achtereen geen echt weekend, omdat ik alleen maar doorstudeer.

Ik weet nu niet wat ik van mezelf moet vinden. Moet ik medelijden met mezelf hebben, of moet ik trots op mezelf zijn?

Zolang ik daar het antwoord niet op weet, verblijf ik (in de UB).

The Green Mile

Met veel dingen ben ik hopeloos laat, vinden veel mensen. Met andere dingen ben ik weer heel vroeg, vind ik zelf. Maar met het kijken van de film 'The Green Mile' was ik achterlijk laat. Mede door het bezoeken van een vuige rockshow afgelopen week heb ik besloten om de film eens te gaan kijken.

Ik ga nu niet in recensistische termen vervallen zoals 'geweldig' en 'sterk plot met een verrassend einde'. Want filmisch gezien was ik er niet kapot van. Maar wat ik wel bijzonder vond was dat in in deze film meer over Jezus heb geleerd dan dat ik ooit in een kerk heb gedaan.

Maandag

Alle sombere en verdrietige liedjes worden denk ik op maandag geschreven. Met name maandagochtend, er is niks zo zwaar als op maandagochtend vroeg op moeten staan, een boterham of twee te nuttigen en op een bizar vroeg tijdstip de bus in te stappen. Om dan veel te vroeg op school aan te komen en daar de week te beginnen met het meest oninspirerende vak wat er is uitgevonden: syntaxis. Ook wel zinsontleden voor pro's genoemd.

UBeee

Ik strek me nog maar even uit, voordat ik deze vermaledijde Universiteitsbibliotheek ga verlaten. De meest geliefde en tegelijk gehate plek op school hier. Nu stinkt het naar een scheetje, dat is minder fijn. Soms is het erger, dan zijn er irritanten rechten-studententjes die denken dat het een soort van koffiehuis, al dan niet zonder koffie, is waar ze ronduit mogen kletsen met elkaar. Oh, en het is ook niet fijn als buurman, dan wel buurvrouw, stinkt.

Maar ja, aan de andere kant, het is wel gewoon de enige plek waar studeren cool is, waar je er verwilderd uit mag zien, omdat het om wetenschaps wille is.

Ik blijf er terugkomen, het is mijn houvast in bange dagen.

De vakantie is weer voorbij.

Vakantie vind ik maar iets vreemds, het kan niet lang genoeg duren, en toch ook weer niet.

Schijnbare tegenstelling.

Ondanks dat, barst de zogenaamde hel weer los, anderen noemen het school, weer anderen universiteit. Ik denk dat ik het nuttige gevoel wat ik ga krijgen na een dag school weer zal omarmen, tegelijk zie ik ook op tegen nutteloos saaie colleges, 'inspirerende' hoogleraren en de vieze refterkroketten.

Ik wil even iets kwijt

Ik geloof in een betere wereld.

Doe je mee?

Wonderen bestaan.

De EO heeft niet voor niets een serie genaamd 'Wonderen bestaan.' En ik ga me er voor opgeven, want er heeft zich een wonder afgespeeld in mijn achtertuin.

Ah, well. Mensen die mij kennen weten dat ik niet een zonaanbidder ben, het maakt me toch alleen maar rood. In mijn leven heb ik veel verwoede pogingen gedaan om toch de trend te volgen en te gaan zonnen. Maar vaak zonder resultaat, ik kan het simpelweg niet: langer dan vijf minuten stilliggen.

Maar gisteren leek het of er een duif op mijn schouder kwam zitten, alsof de hemel even openging en ik legde mezelf neer op een tuinstoel. Aldaar las ik een boek, en heb ik ongeveer een uur in de zon gelegen.

En nu ben ik rood.